Uykuya dalamamak...işte bütün mesele bu!

Çocukluğumdan beri çektiğim çiledir insomnia.Benim yetiştirilme tarzım her türlü şımarıklığı absorbe edecek şekildeydi.Hiç bir şeyden şikayet etme lüksüm yoktu denebilir.Hasta olduğumu düşündüğümde annem şunu şunu yap derdi yapardım geçmezse ona geçmediğini söyler cevabımı alırdım "bir iki güne geçer annecim". nitekim geçerdi,söylenmeye hakkım yoktu annem kızardı.Çoğu hastalığı geçirmem imkansızmış farz edilirdi yani.

Bu yüzdendir ki uykuya dalamamak sorunumun bir hastalık olabileceğini internette çözümlerini ararken buldum.Anneme yüklendiğim yok.Bana her zaman geçerli çözümler bulurdu.Sıcak süt örneğin.Zaten her gece kısık turuncu ışık altında beraber kitap okuruz bir saat kadar.Ailemle birlikte yaşarken sabahları okula gitmek için mecbur kaldırılıyordum. Üniversitede öyle mi halbuki?Kimse seni uyandırmaz,niye uğraşsın?Sorumluluk sana aittir.Ve bu neredeyse bütün hayatını felç eder.Kalitesiz bir yaşamdır böylesi,sağlıksız.


Biraz da işime gelmiyor değil.Sessizliği seviyorum ve sadece geceleri bu sessizliği elde edebiliyorum.Doktora gitmek için çok bir acelem yok doğrusu.Gene insomnia'yı araştırırken 
filmlere,kitaplara ulaştım onları okumayı düşünüyorum öncelikle.Tedavi olmadan son defa bunun zevkini çıkartacağım.


İşin ilginç tarafı son 5 yılda,3 ay kadar çok rahat uykuya daldığımı biliyorum.Uykuya dalamama problemi "kaygı"dan kaynaklanır en çok.Ve ben öyle birine aşık olmuştum ki bu hastalığı bile ertelemişti.Hoş onun gidişiyle uyuyamamak ağlama nöbetlerine karıştı gitti o ayrı. Ahh tedavi...Şimdi benim psikolojime karşılık ilaçları ikame edecekler.Mümkün müdür? Göreceğiz...

İlgili şarkıyı The Cure seslendiriyor..."lullaby"