Farkındalığın en kötü tarafı eski düşüncelerine önceden olduğu gibi inanamaman.Duygusallığın dışarıda kalması.Ne doyurulmuş yeni görüşlere,ne de eski inançlarına güvenemezsin. Ortasındasındır.
Yıllardır yaşadığım hiç bir yere,hiç bir şeye ait olamamışlığım tamamlanmamış devrimlerimle ilgilidir.Belki de eskinin sağlam temelleri beni tuttu, belki de yenilerin bir gün bir düş olabileceğini öğrenmekten korktum.Belki de "yeniler"in kendi kişiliğimi savunmak için yarattığım psikolojik yanılmalar olmasından korktum.Halbuki gelenekten çıkarken tutunacak yer bulmanın zorluğu ve belirsizliği beni alıkoyuyordu.
Eski fikirlerime geri dönemem.Ama ben zaten bir süre önce sahada yer almaktansa olanları tahlil edip tartmayı iş edinmemiş miydim? Böylesi de korkaklık değil mi? En azından tamamen kapatmamışım kapılarımı...
En azından her savunma mekanizmasını zayıflık görecek gurur bilincini yaratabilmişim.Çelişki mi diyorsun?evet....Bu yüzden en tehlikesiz ve yararlı savunma mekanizması ile donattım kendimi.Ruhumun zayıflıklarını gözüme gözüme sokarak ve en derin anında oku müthiş bir hızla fırlatabilecek kadar germişim yayı.
Mükafatlandırılıyorum belki evet.Ama üzerinde durmuyorum.Bu sadece yoldaki motivasyonuma yararlı olacak,işe oranla basit bir gelişme.Daha öğrenecek çok şey var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder