Öyleyse neden uçmuyorsun?

Gökyüzü bomboş şimdi.İnsanlar uçardı eskiden.Ben de yeryüzüne haykırırdım "öyleyse neden uçmuyorsun?Kanatların yokmuş gibi davranmayı bırak!".Gün oldu unuttum düşmeye yakın, biri hatırlattı sözümü.Teşekkür ettim ben de "Etrafımdakiler inanmıyor,göremiyorlardı kanatlarını,onlara inanmaya başlamıştım ama biri daha görmüş" diyerek.Tekrar uçuyordum. Öyle yükselmiştim ki nefesim kesiliyordu.

Nasıl olduysa çok kısa sürede gözümü kırmızı toprakta açtım.Şaşkındım.Nasıl bir histi bu böyle,tatsız.Sonra hopla zıpla istediğin kadar beyaz ayakkabılarım kirlenmişti bir kere.Yavaş yavaş gökyüzü de kusursuz maviye döndü.Kimse yoktu yukarıda.Demek onlar da böyle görüyordu,şimdi yanımdakiler.Boynum tutulmuş gözlerim onları ararken.

Çok zaman geçti yukarıya bakmayalı.Arada sırada aklıma geliyor.Sonra kendi halime gülüyorum,daha da eğiyorum başımı önüme.Bitmedi.İçten içe bekliyorum beyaz bir tüy düşecek diye...İşte o zaman uçacağım tekrar.Öyle bir yükseleceğim ki onlar da inkar edemeyecek,kanatlanacaklar bir bir...