Karşı pencerenin ışığı yanıp söndü.sonra bir kez daha.Baktım,öylece; belki de işaretin
muhattabı bendim.Ya tabi!"ve 30 ampere akım taşımaktadır.Bu telin bir noktasındaki
potansiyel..."Evet!Işık tekrar yanıp söndü,sonra bir kez daha.Baktım,düşündüm..."250 volt
ise akım doğrultusunda...".Kapatılan ışıktan geriye tek pencereden zoraki,loş bir ışık
kalıyordu.Ve sonra biri bütün binayı karanlığa boğuyor,saniyeler sonra tekrar loş
ışık.Oraya baktığım sürece aydınlıktan arta kalan bu ışık demetiyle ödüllendiriliyordum.
İşte bana kendini gösteriyor!Artık daha fazla karartmayacaktı ortalığı.İncecik;sıskaydı.
Ah direk bana bakmasaydı anlayacaktım!Bir kadın!Beni duyuyormuşçasına soluna dönmeseydi
keşke..şimdi ışık yüzüne vuruyor;bütün hatlarını izlettiriyordu.oğlan çocuğu gibi kesilmiş,
kısa dağınık saçları vardı.Eline bir kitap almış onu inceliyordu.Kafasını kaldırıp tekrar
bana baktı,arkasını döndü;beni karanlıkta bıraktı.
Ama biliyorum.Orada kimse yaşamıyor bile.Karşı pencere.İstediğimiz gibi ne yakın ne de
uzak.Ama orada.O mesafede.İşte bu yüzden hep oradalar;karşı pencerede.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder